Są i inne aspekty. Gorączka stymuluje i trenuje układ immunologiczny, świadomość społeczna w tym zakresie jest zdeformowana przez propagowane środki przeciwgorączkowe – mówi prof. Kozak. Jeżeli w przyrodzie występuje naturalny mechanizm, to nie wolno go wyłączać z byle powodu. Łykanie tabletek jak tylko podwyższy się Bardzo wysoka gorączka – 41, 42 i 43 stopnie. Gorączka 38 i 39 stopni większości pacjentów pozwala normalnie funkcjonować. Do jej zbicia wystarczą najczęściej leki dostępne na receptę – paracetamol, ibuprofen. Gorączka 40 i 41 u dorosłych powoduje najczęściej uczucie splątania, znużenie i rozdrażnienie. Mogą pojawiać * gorączkę umiarkowaną – od 38,5 do 39,5 stopni Celsjusza, * gorączkę znaczną – od 39,5 do 40,5 stopni Celsjusza, * gorączkę wysoką – od 40,5 do 41 stopni Celsjusza, * gorączkę nadmierną – powyżej 41 stopni Celsjusza. Co ciekawe gorączka nie musi być traktowana tylko i wyłącznie jako stan chorobowy. Gorączka – podwyższona ciepłota ciała. Gorączka jest naturalnym objawem obrony organizmu przed szkodliwymi patogenami. Jej objawy to podwyższona temperatura ciała (powyżej 38 °C), dreszcze, uczucie zimna lub gorąca, ogólne osłabienie. Kiedy pojawia się gorączka, oznacza to, że układ odpornościowy pracuje na pełnych obrotach. Tematy w tym artykule co to jest gorączkaMechanizm gorączki u niemowląt i dzieci: jak to działaNajczęstsze przyczyny gorączki u niemowlątJak zbić gorączkęCo to jest gorączka?Kiedy iść do pediatryGorączki wzrostowe: czy są prawdziwe?10 pytań na temat gorączki: odpowiedzi eksperta1. Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd Nợ Xấu. Pierwsze objawy nosówki u psa to brak apetytu i osowiałość. Specyficznym objawem jest tzw. dwufazowa gorączka, która wzrasta nawet do 41 stopni. Z reguły ustępuje na kilka dni, by znowu powrócić. Jeśli gorączka u psa ustąpiła, warto skontrolować temperaturę po kilku dniach, aby upewnić się, czy ponownie nie wzrosła. W początkowym stadium choroby (wiremii) u psa pojawia się gorączka (39,4-40,6 ℃). Zwierzak staje się osowiały i traci apetyt. Zauważyć można u niego wodnisty wypływ z nosa i spojówek, który w ciągu kilku dni przybiera ropną postać. U psa może wystąpić też kaszel i biegunka. Jakie są objawy wskazujące na nosówkę? Objawy wskazujące na nosówkę, które możesz zaobserwować w domu to: 1 brak apetytu, 2 depresja, 3 wypływ ropny z oczu i nosa, 4 objawy ze strony układu oddechowego oraz pokarmowego – tak zwana nosówka nieżytowa, 5 u suk ciężarnych – ronienia. Jak wyglądają objawy nosówki w domu? Objawy wskazujące na nosówkę, które możesz zaobserwować w domu to: brak apetytu, depresja, wypływ ropny z oczu i nosa, objawy ze strony układu oddechowego oraz pokarmowego – tak zwana nosówka nieżytowa, u suk ciężarnych – ronienia. Jak wyglądają objawy nosówki u szczeniaka możesz zobaczyć na poniższym filmie. Jak zapobiegać Nosówce u psa? Nosówka u psa – zapobieganie. Jedyną skuteczną formą zapobiegania chorobie jest regularne szczepienie psa przeciwko nosówce. Preparaty na rynku są dostępne w formie szczepionki wieloskładnikowej (poliwalentnej). Jakie są objawy jelitowej nosówki u psa? Przy jelitowej postaci nosówki u psa najczęstszymi objawami są: 1 wymioty u psa, 2 biegunka u psa (czasami biegunka z krwią ), 3 postępujące odwodnienie, 4 wychudzenie. Jak pies może zarazić się Nosówką? Wirus nosówki najczęściej przenosi się bezpośrednio, drogą kropelkową (nawet wyleczony pies może zarażać jeszcze przez około 13 miesiące). Nosówką zarazić się można także przez pokarm oraz – w przypadku ciężarnych suk – przez łożysko. Jak wykryć nosówkę? Pierwszą oznaką, że zwierzę zostało zarażone jest wzrost temperatury ciała do 40-41 stopni Celsjusza. Czas zachorowania do pierwszych objawów to ok 3-7 dni. Im większe zagęszczenie, tym większe ryzyko zakażenia, dlatego nosówka występuje częściej w skupiskach psów. Jak leczyć nosówkę u psa? Najczęściej stosuje się antybiotyki, surowicę przeciwwirusową, preparaty wzmacniające oraz krople i maści do oczu. W przypadku wystąpienia wymiotów i biegunki należy psa nawadniać. Lekarz może zlecić kroplówki z glukozą i aminokwasami oraz leki przeciwwymiotne. Nosówka u psa – objawy Dla przebiegu choroby charakterystyczne są gorączka, wypływ z nosa i oczu oraz zaburzenie apetytu. Dalsze objawy nosówki mogą dotyczyć różnych układów. W przypadku zajęcia układu oddechowego, psy mają kaszel – jakby coś utkwiło im w gardle. Może też dojść do zapalenia płuc. Czy pies może zarazić się nosówką od kota? Na przykład wirus nosówki powoduje chorobę u psów, ale nie u kotów. Czy pies szczepiony na nosówkę może się nią zarazić? Nosówka jest chorobą wysoce zakaźną, czyli w bardzo łatwy sposób przenosi się z psa na psa. Wirus nosówki wydalany jest przez chorego ze wszystkimi wydalinami i wydzielinami (z wydzielinami z jam nosowych, spojówek, ze śliną, z moczem etc.). Jednak najczęstszą drogą zarażenia jest droga kropelkowa (aerogenna). Jakie są objawy Parwowirozy u psa? Należą do nich: krwiste, wodniste biegunki, nawracające wymioty, odgłosy przelewania wody w brzuchu, ospałość, osowiałość, apatia, brak pragnienia i apetytu, przyspieszony oddech, spadek masy ciała, w niektórych przypadkach obniżona lub podwyższona temperatura oraz obniżona kurczliwość mięśni. Jak się objawia parwowiroza? Podstawowymi objawami zauważalnymi podczas parwowirozy to przede wszystkim bardzo silna osowiałość, brak apetytu, intensywne wymioty oraz silna biegunka, która często w związku z destrukcyjnym dla nabłonka jelitowego działaniem wirusa, może zawierać dużą ilość krwi, a w skrajnych przypadkach przypominać krwistą posokę. Jak leczyc Parwowiroze u psa? Leczenie parwowirozy Przeprowadza się wtedy radykalną głodówkę i podaje kroplówki z roztworów glukozy i płynów elektrolitowych, aby zapobiec odwodnieniu zwierzęcia. Głodówka powinna trwać do momentu, gdy biegunka i wymioty ustąpią. Oprócz kroplówek stosuje się także tzw. karmy „ratujące” oraz surowicę odpornościową. Ile trwa leczenie nosówki u psa? Nosówka u psa objawy Ile trwa nosówka? Okres wylęgania choroby trwa od 3 do 7 dni. Na tym etapie możemy zaobserwować dwufazową gorączkę, która osiąga wysokość 39,5 – 41,5 C, następnie ustępuje na 2 do 7 dni, po to aby znowu wzrosnąć. Ile czasu rozwija się Nosowka? Okres wylęgania choroby trwa zazwyczaj od 3 do 7 dni. U psów może pojawić się gorączka, która ustępuje na kilka dni i pojawia się znowu (dwufazowa gorączka). Zarażone psy mogą stracić apetyt, stać się bardzo osowiałe, może pojawić się ropny wypływ z oczu i nosa. Kolejne objawy zależą od postaci choroby. Ile kosztuje leczenie nosówki u psa? Cena szczepionki przeciwko nosówce to mniej więcej 50 zł. Jest to więc niewielka cena za zdrowie i życie naszego ulubieńca. Pierwsza szczepionka dla szczeniaków to koszt 40-50 zł, szczepionki wieloskładnikowe to około 60-100 zł w zależności od podanego preparatu. Jakie są objawy przeziębienia u psa? Objawy przeziębienia u czworonoga są dosyć podobne do tych, jakie występują u ludzi. Psu może dokuczać katar, kaszel, zapalenie spojówek, ból gardła. Dodatkowo w przebiegu choroby u psa czasami pojawia się stan podgorączkowy (temperatura powyżej 39 °C) lub gorączka (temperatura powyżej 39,5 °C). Co oznacza katar u psa? Psi katar to naturalny, obronny mechanizm przed różnego rodzaju zanieczyszczeniami. Gdy do jamy nosowej dostają się drażniące substancje, alergeny, wirusy, czy bakterie, błona śluzowa ulega przekrwieniu, staje się obrzęknięta i produkuje więcej wydzieliny. Jakie są objawy nosówki u kota? To bardzo poważne schorzenie, które powoduje, że kotek wymiotuje, ma biegunkę i chudnie. Objawy kociej nosówki to także brak apetytu, utrata łaknienia, gorączka, niechęć do zabawy i aktywności, apatia. Wirus atakuje szpik kostny oraz jelita, a przebieg choroby u małych kotków jest szybki i gwałtowny. Podobnie jak u człowieka, niepokojącym objawem pojawiającym się u naszego kota jest gorączka. Oznacza ona, że organizm reaguje podniesioną temperaturą na jakiś czynnik. Gorączka jako taka jest zjawiskiem korzystnym. Podniesienie temperatury ciała zmniejsza tempo podziałów bakteryjnych i zwiększa kompetencję układu immunologicznego. Przedłużająca się gorączka powyżej 40,5 stopni Celsjusza prowadzi do odwodnienia, braku łaknienia i depresji. Gorączka powyżej 41,1 stopni Celsjusza powoduje obrzęk mózgu, depresję szpiku kostnego i w konsekwencji śmierć. Jak objawia się gorączka u kota? Jakie są najczęstsze przyczyny gorączki u kota? Jak powinniśmy reagować w takiej sytuacji? Na te wszystkie pytania postaram się odpowiedzieć w niniejszym artykule. 1. Czym jest gorączka u kota? 2. Objawy gorączki u kota 3. Przyczyny gorączki u kota Choroby zakaźne Endokrynologiczne i metaboliczne Nowotwory Inne choroby tła zapalnego Leki i toksyny 4. Czy to na pewno gorączka? Jak rozpoznać gorączkę u kota? 5. Leczenie 6. Gorączka u kota – podsumowanie Czym jest gorączka u kota? Koty są zwierzętami stałocieplnymi i dzięki równowadze między produkcją ciepła (głównie przez przemianę materii i aktywność mięśni) a jego oddawaniem (głównie przez skórę i oddychanie) próbują utrzymać stałą temperaturę wewnętrzną ciała. Temperatura ciała kontrolowana jest przez centrum termoregulacji znajdujące się w przedniej części podwzgórza. Centrum to integruje impulsy, które przez receptory ciała w skórze przekazywane są do rdzenia kręgowego i jamy brzusznej. Temperatura ciała podnosi się fizjologicznie podczas wysiłku, aktywności mięśni i zwiększenia objętości minutowej serca, a spada podczas braku aktywności oraz przy niskiej temperaturze otoczenia. Organizm stara się utrzymać temperaturę wewnętrzną na możliwie stałym poziomie. Mechanizmy prowadzące do wzrostu temperatury są regulowane przez układ współczulny, natomiast obniżanie temperatury podlega układowi przywspółczulnemu – gdy wzrasta temperatura ciała kota zdrowego, organizm reaguje rozszerzeniem obwodowych naczyń krwionośnych, by zwiększyć oddawanie ciepła, następuje także zmniejszenie aktywności mięśniowej, by ograniczyć jego produkcję, w związku z tym termoregulację można rozpatrywać jako ciągłe bilansowanie produkcji i utraty ciepła. Prawidłowa temperatura u kota wynosi od 38,1 do 39,2 stopni Celsjusza. Hipertermia oznacza podwyższenie temperatury ciała bez zmiany podwzgórzowego ośrodka termoregulacji. Podwyższenie temperatury następuje w sytuacjach, w których produkcja ciepła jest wyższa niż jego utrata. Wśród mechanizmów mogących leżeć u podłoża tego zjawiska wymienia się nadmierne dostarczenie ciepła z zewnątrz (wysoka temperatura otoczenia), jego wzmożoną produkcję lub zmniejszone oddawanie. W odróżnieniu od hipertermii, w przypadku gorączki zaburzona jest regulacja temperatury. Ośrodek termoregulacyjny w podwzgórzu przestawia punkt nastawczy termoregulacji na wyższy poziom. Dzieje się tak pod wpływem pirogenów, w konsekwencji czego ciało próbuje osiągnąć i utrzymać tę temperaturę. Za gorączkę nieznanego pochodzenia (ang. FUO – fever of unknown origin) u kotów uznaje się temperaturę ciała wyższą niż 39,7°C, potwierdzoną co najmniej w czterech pomiarach, utrzymującą się u zwierzęcia przez przynajmniej dwa tygodnie, której przyczyny nie udało się ustalić. Objawy gorączki u kota Objawy gorączki to oczywiście podwyższona temperatura u kota, a także objawy dodatkowe, takie jak ospałość, brak apetytu, przyspieszona akcja serca (tachykardia), nadmierne szybkie oddychanie, odwodnienie i wstrząs. Przyczyny gorączki u kota Choroby zakaźne Najczęściej występującą przyczyną gorączki u kotów jest choroba zakaźna. Wirusy: wirus kociej białaczki (FeLV), koci wirus niedoboru immunologicznego (FIV), herpeswirus, kaliciwirus, zakaźne zapalenie otrzewnej kotów (FIP), parwowirus,Bakterie: endotoksyny bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, Mycoplasma, Haemobatronella,Grzybice układowe: Histoplasma, Blastomyces, Coccidiomyces, Cryptococcus,pasożyty: dirofilarioza, toksoplazmoza,Choroby odzwierzęce: Bartonelloza uważana jest za chorobę odzwierzęcą, w której rozwoju istotną rolę odgrywa narażenie na kontakt z kotem,Procesy immunologiczne: niedokrwistość hemolityczna tła immunologicznego, trombocytopenia tła immunologicznego, pęcherzyce, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych odpowiadające na leczenie glukokortykosterydami, zapalenie wielomięśniowe, zapalenie naczyń krwionośnych, reakcje nadwrażliwości, reakcje poprzetoczeniowe, zakażenia wtórne do dziedzicznych lub nabytych niedoborów immunologicznych. Endokrynologiczne i metaboliczne Nadczynność tarczycy, niedoczynność kory nadnerczy, guz chromochłonny, hiperlipidemia (zwiększenie stężenia jednej lub kilku frakcji lipoprotein w surowicy krwi) i hipernatremia (nadmiar sodu). Nowotwory Chłoniak, choroby mieloproliferacyjne, nowotwory z komórek plazmatycznych, guz komórek tucznych, przerzuty nowotworowe oraz guzy lite, zwłaszcza w wątrobie, nerkach, kościach, płucach i węzłach chłonnych. Inne choroby tła zapalnego Zapalenie dróg żółciowych i wątroby, stłuszczenie wątroby, toksyczne uszkodzenie wątroby, marskość wątroby, choroba zapalna jelit, zapalenie trzustki, zapalenie otrzewnej, zapalenie opłucnej, choroby ziarniniakowe, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie tkanki podskórnej, tępy uraz, zmiany wewnątrzczaszkowe (zapalenie mózgu, uraz), ropnie. Leki i toksyny Tetracykliny, sulfonamidy, penicyliny, nitrofurantoina, amfoterycyna B, barbiturany, jodyna, atropina, cymetydyna, salicylany, leki przeciwhistaminowe, prokainamid i metale ciężkie. Czy to na pewno gorączka? Jak rozpoznać gorączkę u kota? Musimy pamiętać, że koty to niezwykle wrażliwe zwierzęta i podniesienie temperatury powyżej normy nie zawsze wskazuje na gorączkę, dlatego zawsze należy różnicować gorączkę z hipertermią. Stres i niepokój przejawiane przez zwierzę w gabinecie weterynaryjnym mogą powodować nieznaczne podniesienie temperatury ciała. Temperatury do 39,4 stopni Celsjusza mogą być spowodowane stresem lub chorobą. Temperatura ciała przekraczająca 40 stopni jest prawie zawsze istotna. Temperatura powyżej 41,7 stopnia Celsjusza zazwyczaj nie jest gorączką, lecz pierwotną hipertermią. Przeczytaj także: Pozycja bólowa u kota. Jak ją rozpoznać? Leczenie W przypadku gorączki głównym celem jest przywrócenie do normy punktu nastawczego termoregulacji. Jest to możliwe jedynie w przypadku leczenia przyczynowego (np. odpowiednie antybiotyki w przypadku infekcji bakteryjnej, zabieg chirurgiczny w przypadku ropomacicza). U pacjentów z gorączką przeważają procesy kataboliczne, dlatego należy zastosować intensywną płynoterapię oraz zapewnić wystarczającą ilość kalorii (w zależności od przyczyny i zapotrzebowania stosuje się karmienie przymusowe, sondę nosowo-żołądkową, sondę przełykową lub całkowite żywienie pozajelitowe). Stosowanie antybiotyków powinno opierać się na wyniku posiewu i antybiogramie. Wyjątek stanowi doksycyklina, która jest antybiotykiem z wyboru przy podejrzeniu zakażeń mikoplazmami. Jeśli podejrzewa się posocznicę, można zacząć terapię empiryczną i po uzyskaniu wyników posiewu stosowanie ją uzupełnić. Leki przeciwgorączkowe należy podać jedynie wtedy, gdy gorączka utrzymuje się długo, przekracza 40 stopni Celsjusza lub nie udaje się jej zbić przez chłodzenie i płynoterapię. Dobrze do tego celu nadaje się fluniksynian megluminy lub inne niesterydowe środki przeciwzapalne. Dopóki nie wykluczy się zakaźnej przyczyny gorączki, nie powinno się stosować glukokortykosterydów. Dodatkowo mogą one opóźnić (w przypadku chłoniaka) lub utrudnić rozpoznanie i w zależności od dawki, działać immunosupresyjnie. Są one jednak częścią terapii większości problemów immunologicznych i prawie każdego protokołu leczenia chłoniaka. Gorączka u kota – podsumowanie Jak widzimy, gorączka u kota może mieć bardzo wiele przyczyn, niektóre są błahe, inne mogą świadczyć o bardzo poważnych chorobach. Najważniejsze jest znalezienie przyczyny podwyższonej temperatury ciała. Pamiętaj, żeby nie bagatelizować gorączki u swojego pupila i nie stosować leków na własną rękę. Jeśli tylko zauważysz, że Twój kot ma gorączkę, nie zwlekaj i od razu udaj się z nim do najbliższego gabinetu weterynaryjnego. Wczesne działanie i znalezienie przyczyny gorączki jest kluczowe i może uratować życie Twojego czworonożnego przyjaciela. Źródła: Kenneth R. Harkin, Weterynaria po Dyplomie 01/2018. Jak ustalić przyczynę gorączki u kotów?.Reto Neiger, Diagnostyka różnicowa w chorobach wewnętrznych psów i kotów, Elsevier, Wrocław Tilley, Francis Smith jr., 5 minut konsultacji weterynaryjnej, Elsevier, Wrocław 2008. O kocich chorobach można znaleźć wiele informacji internecie. Postanowiłam opisać je w wielkim skrócie w bardziej przystępny sposób, podpierając się oczywiście fachową literaturą. CHOROBY NA KTÓRE NIEMA SZCZEPIONKI LUB NIE ZALECA SIĘ SZCZEPIEŃ FIP – Feline Infectious Peritonitis – zakaźne zapalenie otrzewnej Zgodnie z dzisiejszą wiedzą medyczną jest występującą rzadko, śmiertelną chorobą wirusową kotów. Nie można się nim zarazić!!! Owszem, to choroba wirusowa, ale nie zaraźliwa. W jednym stadzie, rodzinie jeden kot może mieć FIP, co nie znaczy, że inne koty też na FIP zachorują!!! Choroba wywołana jest przez mutację niegroźnego jelitowego koronawirusa kotów FECV. Koronawirusy są bardzo powszechne (koronawirus jelitowy jest obecny u prawie wszystkich żyjących kotów) i wywołują choroby dróg oddechowych i przewodu pokarmowego u wielu gatunków zwierząt, na przykład u świń i psów, a także nasze ludzkie przeziębienie. Jeśli kocięta nie przejdą infekcji w trakcie odchowu i opuszczą hodowlę nie zarażone, nie znaczy to, że będą już całe życie wolne od koronawirusa, jako że jego przeniesienie jest możliwe w każdym wieku, i więcej niż tylko jeden raz. Jelitowy koronawirus FECV wydalany z kałem bardzo łatwo rozprzestrzenia się poprzez piasek i pył unoszący się z niego, może być łatwo przeniesiony na butach, ludzkich ciałach, ubraniach, może zostać przyniesiony przez samego kota ze spaceru. Większość zakażeń koronawirusami kotów ma przebieg bezobjawowy lub łagodny, podczas którego obserwuje się krótki epizod biegunki lub objawów ze strony górnych dróg oddechowych. Objawy te często są tak słabo nasilone, że w większości przypadków uchodzą uwadze właścicieli. Rzadziej zdarza się, że zakażenie koronawirusem kocim wywoła u kotów przejściową biegunkę o łagodnym przebiegu lub wymioty. Jeszcze rzadziej na skutek zakażenia rozwinie się ciężkie zapalenie żołądka i jelit, o przebiegu ostrym lub przewlekłym, objawiające się wymiotami, biegunką i utratą masy ciała. To że FIP się pojawia jest przypadkiem losowym związanym z dwoma czynnikami: przypadkową mutacją koronawirusa + immunostresorem. Na odporność kotów ma ogromny wpływ stres. Zestresowane zwierzę ma niższą odporność, a im dłużej utrzymuje się ten stan, tym bardziej wzrasta ryzyko rozwoju choroby. Są dwie formy choroby: wysiękowa (mokra) i bezwysiękowa (sucha). Postać wysiękowa jest częstsza (60-70% wszystkich przypadków), a jej przebieg jest bardziej gwałtowny. Postać wysiękowa (mokra) jej głównym objawem jest gromadzenie wysiękowego płynu w jamach klatki piersiowej i brzucha (wodobrzusze), co może spowodować duże trudności w oddychaniu. Inne objawy to: spadek apetytu, gorączka, spadek masy ciała, biegunka i żółtaczka Postać bezwysiękowa (sucha) także będzie objawiać się spadkiem apetytu, gorączką, żółtaczką, ale nie będzie gromadzenia się płynu w jamie brzusznej i piersiowej. Typowe objawy występują ze strony oczu oraz układu nerwowego (zaburzenia równowagi, porażenia, oczopląs, utrata wzroku, wypadanie trzeciej powieki). Wynik badania serologicznego KOTA CHOREGO ma bardzo ograniczoną wartość diagnostyczną i nigdy nie może być podstawą decyzji o eutanazji. ŻADNEJ wartości prognostycznej nie ma natomiast wynik badania serologicznego kota ZDROWEGO. Stwierdzenie u takiego kota przeciwciał ani nie oznacza, że jest on odporny na FIP, ani nie zapowiada rozwoju tej choroby w przyszłości, ani też nie upoważnia do wniosku, że osobnik ten jest nosicielem zarazka groźnego dla innych kotów. W skrócie: żaden test nie jest w stanie odróżnić czy nasz kot miał tylko styczność z koranowirusem, czy jest nosiscielami tego mutującego. Koronawirusy (zarówno te fipogenne jak i jelitowe) są niszczone za pomocą powszechnie stosowanych środków dezynfekcyjnych, detergentów, inaktywuje je temperatura 56 stopni. W temperaturze pokojowej tracą zakaźność po 24-48 godzinach. W temperaturach poniżej zera mogą przetrwać znacznie dłużej. Na podstawie między innymi tekstu z książki autorstwa prof. dr hab. Tadeusz Frymusa Kierownika Zakładu Chorób Zakaźnych i Epidemiologii Katedry Nauk Wydziału Medycyny Weterynaryjnej SGGW „Wirusowe, bakteryjne, grzybicze i prionowe choroby kotów”. Podręcznik dla lekarzy i studentów weterynarii. FIV zespół nabytego niedoboru immunologicznego Wirus FIV wywołuje u kotów chorobę o skrócie FAIDS, tak jak wirus HIV, który u ludzi wywołuje AIDS. Ludzki wirus HIV i koci FIV cechuje pewne podobieństwo. Wykazują one podobną aktywność biochemiczną. Jednak FIV jest chorobotwórczy jedynie dla kotów, nie ma możliwości przeniesienia choroby na zwierzęta innego gatunku czy na ludzi. Wirus przenosi się głownie przez pogryzienia. Najczęściej chorują niekastrowane kocury żyjące na wolności lub mające dostęp do innych kocurów. Tocząc walki o terytorium bardzo łatwo mogą ulec zakażeniu, gdyż największe stężenie wirusa znajduje się w kociej ślinie, stąd w prosty sposób dostaje się do krwi ugryzionej ofiary. Wirus nie jest wydalany z mlekiem kotki. Koty nie mogą się zarazić przez wspólne miseczki ani kuwety pod warunkiem, że zdrowe zwierzę nie będące nosicielem wirusa nie ma otwartych ran w jamie ustnej gdyż każdy kontakt rany ze śliną zarażonego zwierzęcia może być potencjalnie niebezpieczny. Wirus niedoboru immunologicznego jest chorobą wyniszczającą, prowadzącą powoli do wycieńczenia a w konsekwencji śmierci zwierzęcia. Chudnięcie i brak apetytu występuje praktycznie w każdym przypadku klinicznym. Pozostałe objawy choroby nie są jednoznaczne. Charakteryzuje je bardzo duże zróżnicowanie. Jedynym nieodłącznym i głównym elementem, który niesie ze sobą ogromne powikłania jest drastyczny spadek odporności. Pojawiają się ciężkie do wyleczenia infekcje mogące się umiejscowić w różnych układach organizmu. W początkowym stadium choroby infekcje mogą nawet nie zostać zauważone przez właściciela. Reakcja najczęściej się zaczyna gdy kot ma nawracające infekcje a co za tym idzie przejściowe braki apetytu, chudnięcie, pogorszenie samopoczucia. Jest to wystarczająco wyraźny sygnał do wykonania testu na nosicielstwo wirusa FIV. W związku z tym, iż nie ma obecnie skutecznej szczepionki przeciwko FIV, zapobieganie polega głównie na diagnostyce i izolacji zakażonych zwierząt. Należy badać w kierunku FIV wszystkie nowo wprowadzone do domu koty należące do grupy podwyższonego ryzyka (szczególnie starsze wychodzące kocury). FeLV białaczka kotów. Białaczka kotów to choroba zakaźna, wywoływana przez retrowirus FeLV (ang. feline leukemia virus), charakteryzująca się przewlekłym przebiegiem. Występuje u kotów domowych na całym świecie. Pierwsze doniesienia o tej chorobie pojawiły się w latach 60. XX wieku. Białaczka uznawana jest za jedną z ważniejszych przyczyn zachorowań i śmierci młodych kotów. Przyjmuje się, że w Polsce 12 – 14% kotów jest zakażonych FeLV. Choroba ta nie przenosi się na inne gatunki zwierząt, nie jest groźna dla człowieka. Źródła i drogi zakażenia: chore zwierzę lub bezobjawowy nosiciel wydala wirus ze śliną, kałem, moczem, mlekiem i innymi wydzielinami. Uznaje się, że najważniejszym źródłem zakażenia jest ślina – wirus przenosi się podczas kontaktu bezpośredniego. Głównym miejscem przenikania wirusa białaczki kotów (wrotami zakażenia) jest jama ustna, trochę rzadziej jama nosowa. Starsze koty są względnie odporne na naturalne zakażenie. Jednak może dojść do infekcji dorosłych kotów podlegających działaniu stresu (np. stres socjalny, w trakcie przebiegu innych chorób, wyniszczenie, zarobaczenie, walki itp.). Wirus po wniknięciu namnaża się w komórkach błony śluzowej jamy ustnej lub nosowej, następnie drogą krwi przenika do śledziony i szpiku. Tam ulega intensywnej replikacji, skąd wydostaje się do krwi doprowadzając do wiremii. Intensywny wysiew wirusa do krwi następuje po około 2 – 4 tygodniach od zakażenia. W tym czasie wirus atakuje komórki innych narządów. Istniejące siły obronne organizmu mogą zahamować rozpoczynającą się infekcję. Rozwijające się zakażenie może przebiec w następujący sposób: Około 1/3 zakażonych kotów nie będzie w stanie zwalczyć infekcji. W przeciągu 1 – 3 lat od zakażenia rozwiną się u nich pełne objawy choroby. Przyjmuje się, że zdecydowana większość tych zwierząt nie przeżywa dłużej niż 3 – 4 lata od momentu zaatakowania przez wirus FeLV. Koty te zostają trwałymi nosicielami wirusa, stanowiąc źródło zakażenia. U około 1/3 kotów rozwijająca się odporność zwalczy zakażenie. Zwierzęta te nie zachorują, pozostała odporność na zakażenie może utrzymać się prawdopodobnie przez kilka lat. U części kotów z tej grupy może dojść do tzw. zakażenia latentnego (uśpionego). Pozostała 1/3 kotów nie ulegnie zakażeniu mimo kontaktu z wirusem. Objawy kliniczne: większość z nich wykazuje się dużą różnorodnością, zwykle mają charakter przewlekły. Najczęściej obserwuje się niedokrwistość wraz z objawami wychudzenia, apatii, braku apetytu i odwodnienia. Objawy te rozwijają się bardzo powoli. Skutkiem działania FeLV jest obniżenie odporności, u chorych kotów wzrasta skłonność do zapadania na wielorakie infekcje. Można obserwować zapalenia układu oddechowego, przewodu pokarmowego, dziąseł, ropnie i stany zapalne skóry, zapalenia układu moczowego i inne. Wspólną ich cechą jest skłonność do częstych nawrotów. Rozwijający się proces nowotworowy (głównie chłoniaki) może dać różne, często nietypowe objawy, związane ze stopniem zaawansowania i umiejscowieniem zmian w organizmie. Rozpoznanie białaczki kotów dokonuje się na podstawie badania testem ELISA. Do prawidłowej interpretacji zaleca się w uzasadnionych przypadkach, wykonanie dwu badań testem ELISA w odstępie 60 – 90 dni. Białaczka jest chorobą nieuleczalną. Jednakże stosowanie odpowiedniej terapii może przedłużyć życie chorego kota, zredukować dyskomfort i cierpienie. Bardzo istotne jest zapewnienie zwierzęciu optymalnych warunków życia, a zwłaszcza unikanie stresu. W leczeniu powikłań białaczki dużą rolę odgrywa zwalczanie wszelkich wtórnych infekcji, stosowanie środków przeciwbólowych i przeciwzapalnych, łagodzenie objawów anemii, odwodnienia itd. Podejmuje się próby leczenia polegające na chemioterapii, stosowaniu leków przeciwwirusowych, leków wzmacniających naturalną odporność przeciwnowotworową i przeciwzakaźną ( zydowudyna – np. Retrovir®, interferon – Virbagen Omega®, czy działający immunomodulacyjnie Zylexis®). Zapobieganie: Skuteczną metodą zapobiegania białaczce kotów jest szczepienie. Należy szczepić koty klinicznie zdrowe, wolne od wirusa białaczki. Szczepienia kociąt należy zacząć jak najwcześniej, zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii. Nie należy zapominać o szczepieniach przypominających. Izolacja od kontaktów z innymi kotami zapobiega zakażeniom wirusem FeLV. Brodawczakowatość. Wirusowa choroba psów i kotów Cytat z : Brodawczakowatość jest wirusową chorobą psów i kotów. Wirusy odpowiedzialne za to schorzenie powodują rozrastanie się skóry lub błon śluzowych w postaci guzów – brodawek. Brodawki zazwyczaj samoistnie ustępują i nie powodują większych problemów zdrowotnych u czworonogów. Wirus brodawczaka należy do rodziny Papillomawirusów – do tej samej grupy przynależą wirusy wywołujące u ludzi kurzajki. Patogen występuje powszechnie w psiej, kociej populacji. Na nowe osobniki przenosi się przez kontakt bezpośredni – za pośrednictwem szczelin w naskórku lub nabłonku błon śluzowych. Po wniknięciu do organizmu, usadawia się w komórkach powłoki ciała, co powoduje ich nadmierny wzrost w postaci brodawek. Zakażenie nie zawsze skutkuje powstaniem narośli skórnych. Zdarza się, że czworonogi będące w dobrej kondycji zdrowotnej, nie poddają się szkodliwemu wpływowi wirusa. U takich zwierząt, mimo wniknięcia patogenu do ich organizmu, brodawki nie powstają. Brodawczakowatość może przejawiać się w postaci pojedynczych / mnogich narośli na skórze lub błonach śluzowych. Psy, u których wirus namnaża się w śluzówce jamy ustnej, miewają problemy z połykaniem, nadmiernym ślinotokiem i brzydkim zapachem z pyska. Poza jamą ustną patogen może zaatakować drogi oddechowe, narządy rozrodcze oraz spojówkę oka – gdzie tworzy różnej wielkości wybrzuszenia, zgrubienia czy polipy. U kotów, w przeciwieństwie do psów, brodawczakowatości błon śluzowych nie diagnozuje się. U tych czworonogów zasadniczym miejsce powstawania brodawek jest skóra. Zmiany skórne mogą mieć formę uszypułowanych tworów lub wieloogniskowych płytek. Zdarza się, że narośla te ulegają transformacji i w ich miejscu powstają nowotwory złośliwe skóry – raki. Brodawki, w zależności od lokalizacji zmian i ich liczby, można usuwać chirurgicznie, bądź pozostawić bez ingerencji – gdyż większość narośli ustępuje samoistnie po upływie kilku miesięcy. Chirurgicznymi metodami stosowanymi powszechnie w terapii brodawczakowatości są: wycinanie, wymrażanie ciekłym azotem (krioterapia) oraz wypalanie (laseroterapia). W przypadku narośli zlokalizowanych w miejscach trudnodostępnych – np. w tchawicy, czworonogowi można podawać autoszczepionki, lecz ich skuteczność bywa podawana w wątpliwość. Profilaktyka brodawczakowatości ogranicza się do odizolowywania zwierząt wrażliwych na zakażenie – czworonogów o obniżonej odporności, od osobników chorych. Zwierzęta chore zazwyczaj dobrze rokują – ich stan ulega poprawie w przeciągu 1 do 5 miesięcy od chwili wystąpienia zmian. Jednak należy mieć na uwadze potencjalne zagrożenie ze strony transformacji nowotworowej brodawek i nie bagatelizować pojawiających się narośli. CHOROBY NA KTÓRE SZCZEPIMY KOTY – SZCZEPIENIA ZASADNICZE Zespół Do Spraw Szczepień (VGG – vaccination guidelines group) Światowego Stowarzyszenia Lekarzy Weterynarii Małych Zwierząt (WSAVA) do grupy szczepień zasadniczych u kotów zalicza szczepienia przeciwko wirusowi panleukopenii kotów (FPV) oraz kaliciwirusowi kotów (FCV) i herpeswirusowi kotów (FHV-1), które nie są jednak tak skuteczne jak przeciw panleukopenii. FPV panleukopenia kotów (koci tyfus) INFORMACJE OGÓLNE i MOŻLIWOŚCI ZARAŻENIA: Panleukopenia jest chorobą wirusową, wywoływaną przez wirusa z grupy parwowirusów. Wirus ten jest niezwykle trwały w środowisku, wg różnych źródeł utrzymuje się w środowisku w formie zakaźnej od pół do półtora roku. Do zakażenia wystarczy nawet krótkotrwały kontakt z wirusem. PRZYKŁADOWE źródła zarażenia: – kontakt z chorym kotem – kontakt z opiekunem chorego kota – wizyta opiekuna w mieszkaniu, w którym niedawno chorował kot – schroniska dla zwierząt – giełdy zwierzęce, targi, stragany – lekarze weterynarii i lecznice weterynaryjne – sklepy zoologiczne – kontakt z kotami wolno żyjącymi Śmiertelność w przypadku nieszczepionych kotów dorosłych dochodzi do 50%. W przypadku kociąt 4-6 miesięcznych jest to ok. 80-90%. W przypadku kociąt 2-3 miesięcznych oraz maluchów oddzielonych od matki zanim zdążyły pobrać od niej przeciwciała z siarą – ponad 90%. Przed chorobą chroni każda szczepionka zawierająca zestaw przeciwko chorobom zakaźnym, jest to podstawowe szczepienie, które zazwyczaj wykonuje się dwukrotnie (w odstępie miesiąca) w wieku 2-4 miesięcy, a potem powtarza co rok-dwa, w zależności od warunków. Niektóre dorosłe koty mogą mieć odporność na tę chorobę w wyniku wcześniejszego kontaktu z wirusem. Koty zaszczepione również MOGĄ zachorować, ale przechodzą tę chorobę łagodnie i jeżeli są odpowiednio leczone powinny przeżyć. Okres inkubacji choroby (od kontaktu z wirusem do wystąpienia pierwszych objawów) wynosi od 3 do 12 dni, zwykle ok. 4-7 dni. Wirus ten początkowo namnaża się w organizmie, potem przystępuje do właściwego szturmu. Bardzo silnie osłabia odporność organizmu, wskutek czego prawie natychmiast pojawiają się silne powikłania bakteryjne. FPV charakteryzuje się dużą przeżywalnością poza organizmem kota, co sprawia, że bardzo łatwo rozprzestrzenia się nie tylko przez kontakt bezpośredni z zarażonym kotem, ale może być również przyniesiony na butach, na naszym ubraniu czy torbach. Może przeżyć w temperaturze pokojowej nawet rok, jest odporny na zamrażanie, trudno się go pozbyć, stosując domowe środki czystości. Skażone przedmioty i powierzchnie powinny zostać dokładnie odkażone, na przykład Domestosem, ale żeby takie odkażanie było skuteczne, musi on działać przez minimum 1 godzinę. Pamiętaj: wirusa możesz przynieść na ubraniu, rękach czy butach. Jeśli jakiś kot choruje jego opiekun nie może kontaktować się z niezaszczepionymi kotami! Jest to zapalenie jelit, będące jedną z najgroźniejszych chorób zakaźnych u kociąt i dorosłych kotów. Panleukopenia występuje najczęściej u kociąt oraz młodych kotów, a śmiertelność jest bardzo wysoka. Śmierć może wystąpić tak nagle, że nie zdążą nawet rozwinąć się objawy. W przypadku tej choroby, wiążącej się z ogromnym cierpieniem, objawy w postaci wymiotów, silnego bólu brzucha oraz szybko postępującego odwodnienia mają tak ciężki przebieg, że właściciele często podejrzewają, iż ich zwierzę zostało otrute. Biegunka jest zwykle jasna, wręcz żółta, makabrycznie śmierdząca (ma specyficzny słodkawy zapach). Wymioty mogą być różne, dość typowe są żółte, pieniste. Niekiedy zarówno biegunka, jak i wymioty są podbarwione krwią. W pierwszych dniach temperatura zwykle rośnie, czasem gwałtownie. Należy jednak zwracać szczególna uwagę na SPADEK temperatury, zwykle po 2-3 dniach od pojawienia się biegunki. Absolutnie konieczne jest dogrzewanie wtedy zwierzęcia – jeśli nie uda nam się ustabilizować temperatury, zwierzę umrze. Częste są też nadżerki na języku. Postać nad-ostra: brak objawów, kot umiera nagle. Postać ostra: TYPOWE objawy to pieniste lub wodniste żółte wymioty oraz biegunka żółta lub zabarwiona krwią, cuchnąca. Temperatura początkowo wzrasta (do 41 stopni), a potem gwałtownie spada. Kot jęczy, często dusi się. Kot umiera w ciągu 1-2 dni. Postać łagodna: TYPOWE objawy to wymioty i biegunka (jak w postaci ostrej) oraz osłabienie. Kot umiera w ciągu 5-6 dni. Polecam przeczytanie wątku na » FCV kaliciwirus kotów Kaliciwiroza jest chorobą zakaźną układu oddechowego kotów. Niezależnie od szczepu kaliciwirusy atakują drogi oddechowe kota, jamę ustną i płuca. Do zakażenia dochodzi głównie przez kontakt bezpośredni z wydzieliną z nosa i worków spojówkowych, częste jest także pośrednie przeniesienie zarazka, kalicivirus przeżywa w środowisku zewnętrznym nawet do 10 dni i dobrze znosi niskie temperatury. Poza tym oporny jest na większość powszechnie stosowanych środków dezynfekcyjnych. Objawy kaliciwirozy mogą różnić się w zależności od szczepu wirusa FCV, który wywołał zakażenie oraz od wieku kota (najbardziej podatne na zarażenie są młode zwierzęta), a także występować w odmiennym nasileniu – od niemal całkowitego braku objawów do silnych dolegliwości ogólnoustrojowych, które nieleczone, mogą doprowadzić nawet do śmierci zwierzęcia. Najczęściej zakażenie kaliciwirusem objawia się znacznym wzrostem temperatury ciała (do około 40 stopni C) oraz wyciekiem z nosa i worków spojówkowych. Innym charakterystycznym objawem jest silny, nieprzyjemny zapach wydobywający się z jamy ustnej kota. Na języku, podniebieniu i dziąsłach powstają bolesne nadżerki, pęcherzyki i owrzodzenia, towarzyszy im wzmożone wydzielanie śliny. Zmiany te są bardzo bolesne i znacznie utrudniają jedzenie, dlatego pierwszą oznaką, że w jamie ustnej kota dzieje się coś niepokojącego jest utrata apetytu. Zdarza się również, że chorobie tej towarzyszą przewlekłe stany zapalne jamy ustnej i dziąseł, a także zapalenie stawów. Wtórnie mogą wystąpić infekcje bakteryjne, na przykład groźne dla życia zapalenie płuc, dlatego nie należy lekceważyć symptomów choroby. Istotną rzeczą w skutecznym leczeniu kaliciwirozy jest jej prawidłowe zdiagnozowanie. Wymienione wyżej objawy oraz powszechność występowania choroby nie uprawniają do potwierdzenia lub jej wykluczenia. Szczególnie, że z podobnymi objawami mamy do czynienia chociażby przy herpeswirozie czy chlamydiozie. Dlatego należy za każdym razem wspomóc się badaniami laboratoryjnymi. Na szczęście dostępne są skuteczne i bezpieczne szczepionki. Wszystkie koty przez całe życie powinny być szczepione przeciw kaliciwirozie. Kalcivirus jest bardzo wytrzymały i w środowisku zewnętrznym zachowuje długo zdolność do zakazania. FHV-1 herpeswirus kotów Katar koci lub tzw. zakaźne zapalenie układu oddechowego kotów to jedna z najczęściej występujących chorób zakaźnych tych zwierząt. Jest chorobą wieloczynnikową, co oznacza, że wywołuje ją kilka drobnoustrojów samodzielnie lub jednocześnie – w tej drugiej sytuacji przebieg choroby może być cięższy. Za większość przypadków zakaźnego zapalenia układu oddechowego kotów odpowiedzialne są dwa wirusy: herpeswirus kotów typu 1 (FHV-1), czyli wirus zapalenia nosa i tchawicy kotów oraz kaliciwirus kotów (FCV). Dodatkowo czynnikami zakaźnymi choroby bywają bakterie Bordetella bronchiseptica oraz Chlamydophila felis, które mogą wikłać zakażenia wirusowe lub samodzielnie wywoływać objawy ze strony górnych dróg oddechowych czy zapalenie spojówek. Wirusy wydalane są z katarem, łzami, śliną. Zwierzę kichając, rozpyla zakażone wydzieliny. Przy zakażeniu wirusem FHV 1 pojawia się silny katar i zapalenie spojówek. Zwierzęta często kichają, zaczynają mniej jeść i są osowiale. Wypływ z nosa i worków spojówkowych początkowo śluzowy, przechodzi w śluzowo-ropny. Wydzielina zasychając, zatyka nozdrza, zwierzę zaczyna oddychać jamą ustną. Chore zwierzęta odwadniają się z powodu podwyższonej temperatury. Część zwierząt po kilkunastu dniach może samoistnie wyzdrowieć. Jeżeli choroba dalej się rozwija, może dojść do zapalenia jamy ustnej, gardła, a nawet płuc. Dołączają się zakażenia bakteryjne. Pojawia się światłowstręt, ropne wycieki z worków spojówkowych i nosa, dochodzi do zmian zapalnych rogówki, zapalenia górnych dróg oddechowych oraz płuc. U młodych kotów choroba często kończy się śmiercią. Leczenie jest uzależnione od stopnia zaawansowania choroby oraz od jej przebiegu i polega na przeciwdziałaniu powikłaniom bakteryjnym (antybiotykoterapia – chemioterapia) poprzez stosowanie leków przeciwbakteryjnych o szerokim zakresie działania. Przy odwodnieniu i braku łaknienia konieczne jest nawadnianie i odżywianie dożylne. Powinno się podawać wspomagająco witaminy z grupy A, C, B. Źródła: Tadeusz Frymus “Wirusowe, bakteryjne, grzybicze i prionowe choroby kotów”, Psychoedukacja, Warszawa C. Horzinek, Vera Schmidt, Hans Lutz “Praktyka kliniczna: Koty”, Wydawnictwo Galaktyka. VGG uważa szczepienie przeciw FeLV za szczepienie dodatkowe, ale warte zastosowania u kotów z grupy ryzyka, przede wszystkim młodych zwierząt wychodzących na dwór i mających kontakt z innymi kotami na obszarach z dużą liczbą przypadków infekcji. Rutynowa procedura zakłada 2 dawki podane w odstępie 3-4 tygodni, ale nie wcześniej niż w 8 tygodniu życia. Biorąc pod uwagę mniejszą podatność starszych kotów, ABCD zaleca podawanie dawek przypominających nie częściej niż co 2-3 lata w przypadku kotów w wieku 3 lat lub starszych – i jedynie w przypadku ryzyka. Copyright © by Jennifer World*PL

gorączka u kota 41 stopni